ΞΕΝΟΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΓΗ, ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ..

Είναι αστείο να νομίζεις πως η δουλεία ανήκει στο παρελθόν, σε καιρούς πιο σκοτεινούς και πιο σκληρούς. Η δουλεία – μισθωτή σκλαβιά, αλλά και αυτή που μπορείς να αγοράζεις και να πουλάς σώματα και ψυχές, όπως ακριβώς κάνεις με τα εμπορεύματα. Τουλάχιστον 20 εκατομμύρια άνθρωποι αποτελούν ατομική ιδιοκτησία κάποιου αφέντη, ζώντας σε απάνθρωπες συνθήκες, σε συνθήκες εγκλεισμού και περιορισμού της ελευθερίας κίνησης, εκτελώντας καταναγκαστική μη αμειβόμενη εργασία, κάτω από την απειλή φυσικής ή ηθικής βίας. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, οι «σύγχρονοι σκλάβοι», αφού εγκαταλείψουν τον ρημαγμένο τόπο τους, αφού στριμωχτούν σε ψαροκάικα, αφού διασχίσουν βουνά, και με την προϋπόθεση να μην τους φάνε τα ψάρια, να μην ανατιναχτούν με κάποια νάρκη, φτάνουν στην γη της επαγγελίας. Αφού γλιτώσουν από τα λυσσασμένα σκυλιά, τις σφαίρες και τα γυμνασμένα χέρια των κάθε λογής μπάτσων, θα είναι πλέον από εκείνους που δεν διστάζεις να αποκαλείς λαθραίους. Ένα σώμα και μια ψυχή – ένας άνθρωπος λαθραίος, που θα μοιράζεται ένα υπόγειο με άλλους 20 λαθραίους. Βέβαια σε αυτόν τον κόσμο τίποτα δεν πάει χαμένο, και οι "λαθραίοι" – πέρα από "λαθραίοι" – είναι ένα μεγάλο μέρος της κινητήριας δύναμης του καπιταλισμού, ένα σημαντικό κομμάτι της βάσης της ταξικής πυραμίδας. Η ελευθερία δεν ανήκει σε όλους, ανήκει στους ιδιοκτήτες. Μπορεί τυπικά να γεννιόμαστε ίσοι, στην πραγματικότητα όμως κάποιοι είναι πιο ίσοι, από κάποιους άλλους («Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα» Όργουελ – Η φάρμα των ζώων).

“Φεύγοντας μακριά από το θάνατο,
όμως αφήνοντας πίσω τη ζωή μας.
Φεύγοντας από το παρελθόν μας,
όμως αφήνοντας πίσω το μέλλον μας.
Μπροστά μας όμως το μηδέν ούτε καν χρόνος.
Τρέχοντας προς το άδειο, το κενό, χωρίς χρόνο.
Κάπου μέσα στο μυαλό και στην καρδιά,
στο κρυμμένο βάθος της ψυχής μας,
νιώσαμε πως η φυγή αυτή ήταν ακόμα πιο φρικιαστική
απ’ το να μείνουμε εκεί που ζούσαμε.
Από τώρα όπου και να πάμε θα είμαστε ξένοι,
θα είμαστε φιλοξενούμενοι,
θα είμαστε περιπλανώμενοι σε ξένο τόπο.”
(Ραφαέλ Χουσεϊνού, Φεύγοντας από το Άγκνταμ, Αζερμπαϊτζάν, 1993)

Αυτοί που δεν τους ανήκει τίποτα, και δεν ανήκουν πουθενά, αυτοί που είτε έφθασαν σε κάποιο αστικό κέντρο, είτε σε κάποιο επαρχιακό μέρος. Τα φτηνά εργατικά χέρια των αφεντικών, που δεν αξίζουν τίποτα περισσότερο από τις αλυσίδες της καταπίεσης. Και αν δεν είναι τόσο τυχεροί, υπάρχουν γι’ αυτούς θέσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εκεί που δεν χωράει λογική και ανθρωπιά, αλλά μόνο ξύλο, βασανιστήρια και θάνατος. Στους τόπους φιλοξενίας στο Ελληνικό, στη Χίο, στην Άνδρο, στην Αμυγδαλέζα, στην Ηγουμενίτσα, στην Κάρυστο, στη Ρόδο, στην Ιεράπετρα, στη Νάξο, στην Ζάκυνθο, κ.α.
Εκεί θα υποστούν την φιλοξενία για ένα αόριστο διάστημα. Ύστερα, αφού μάθουν καλά τα περί «ελληνικής φιλοξενίας», θα σταλούν πίσω, στο διάολο, από κει που ‘ρθαν. Γιατί εδώ δεν χωράνε. Δεν είναι χρήσιμοι διαρκώς, και όταν δεν είναι χρήσιμοι, αποτελούν την εγκληματικότητα. Και έτσι ξεχνάμε αμέσως τα δικά μας εγκλήματα. Της συναίνεσης και της συνειδητής υποταγής. Στις 18 Αυγούστου 2007 στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, ένας 27χρονος νιγηριανός μικροπωλητής κυνηγημένος από αστυνόμους, πέφτει στο κενό από τον 1ο όροφο καφετέριας, και χάνει τη ζωή του. Φυσικά δεν είναι ο μόνος. Το όνειρο της επιβίωσης, το πετσοκόβουν μπάτσοι, λιμενόμπατσοι, δημοτόμπατσοι, καταστηματάρχες, έμποροι και κάθε λογής προστάτες του καπιταλιστικού μηχανισμού. Άνθρωποι "λαθραίοι", με μόνο δικαίωμα αυτό της σιωπής. Είμαστε δίπλα τους.

Κανένας δεν είναι πραγματικά ελεύθερος, όταν τα όντα που τον περιβάλλουν δεν είναι εξίσου ελεύθερα. Η δουλεία των ανθρώπων είναι εμπόδιο και περιορισμός της ελευθερίας μας. Η αξιοπρέπεια μας, συνίσταται στο να μην υποτασσόμαστε σε κανέναν άλλον άνθρωπο, στον καθορισμό των πράξεων μας σύμφωνα με τις δικές μας επιθυμίες. Ας επεκτείνουμε την ελευθερία μας στο άπειρο.

Δεν ζητάμε, και δεν απαιτούμε. Επιδιώκουμε την πλήρη ανάπτυξη και άνθηση των ανθρώπινων ικανοτήτων, μέσα από την διαπαιδαγώγηση, την επιστημονική πρόοδο, και την υλική ευπορία, αγαθά που εξασφαλίζονται με τη συλλογική εργασία ολόκληρης της κοινωνίας.

ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΔΕ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ.

ΟΥΤΕ ΘΕΟΙ – ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΕΣ

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΘΕΟΥΣ.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΕΙ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

ΞΕΝΟΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΓΗ, ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Πρωτοβουλία Αναρχικών Άργους